رشته های آموزشی:

         مرکز آموزش هنرهای نمایشی فدک در رشته های ذیل اقدام به جذب هنرجو می نماید:

     1- بازیگری، معرفي رشته

     2- نمایشنامه نویسی،معرفي رشته

     3- ماسک و گریم،معرفي رشته

     4- گویندگی و بیان، معرفي رشته

     5- کارگردانی،معرفی رشته

     6- طراحی صحنه و دکور،معرفی رشته

     7- نمایش عروسکی،معرفی رشته

     8- نمایش های ایرانی (شبیه خوانی، نقالی، پرده خوانی و تخته حوضی).معرفی رشته

  معرفي رشته آموزشی بازیگری:

         بازيگري  در مفهوم  حرفه اي  آن، کشف  حقيقت  در گفتار نويسنده  و انتقال اين  کشف  به  تماشاگر است.  هنر بازيگري در طول تاريخ پيشرفت قابل توجهي داشته و روش ها و تکنيک هاي مختلفي در اين هنر ايجاد شده است.

         هنرجويان اين رشته با کسب مهارت و ممارست در موضوعات ذیل، طی چهار ترم آموزشی (1-مقدماتی، 2-متوسطه، 3-پیشرفته و 4-عالی) راه هاي دستيابي به بازيگري مطلوب را تجربه خواهند كرد:

1-     آماده سازي بدن و بيان براي به انعطاف رسيدن لازم جهت خلق رفتار و گفتار شخصيت نمايشي

2-     تقويت و گسترش قوه تخيل

3-     تقويت قوه تمركز

4-     تقويت حس

5-     توانايي و تجزيه و تحليل عناصر نمايش

6-     چگونگي بازي در سبك هاي گوناگون نمايشي

7-     شيوه بازي در رسانه هاي تئاتر و...

  معرفي رشته آموزشی نمایشنامه نویسی:

         هر متن  نمايشي متکي  بر سه  عامل  اساسي  شخص  بازيگر، عمل  و بيان است  که  در ترکيب با يکديگر نمايشنامه را ايجاد مي کند. در نمايشنامه نويسي ، هنرجو مي آموزد که  چگونه  يک  نمايشنامه  را براي  اجرا بر روي  صحنه  بنويسد و چگونه  خود را به جاي  يک  يک  افراد نمايش  گذاشته  و شخصيت  آنها را به درستي  خلق  کند.

         هنرجويان اين رشته طی سه ترم آموزشی (1-مقدماتی، 2-متوسطه و 3-پیشرفته) با چگونگي تجزيه و تحليل آثار نمايشي آشنا مي شوند و ضمن مطالعه و بررسي همه جانبه آثار ادبي و نمايشي نويسندگان ايران و جهان، مباحث نظري جنبي را كه موجب تقويت ذهن و خلاقيت آنان در جهت ارائه آثار نمايشي مي شود فرا مي گيرند.

  معرفي رشته آموزشی ماسک و گریم:

         ماسک و گریم یکی از بخش های آموزشی هنر نمایش است. در واقع گریمور، با استفاده از تکنیک های مختلف اقدام به تغییر شکل چهره و سایر اندام های بازیگر پرداخته و از این راه بازیگر را به شخصیتی که مورد نظر نمایشنامه نویس و یا کارگردان بوده است نزدیک می نماید.

         در این دوره هنرجویان طی سه ترم آموزشی (1-مقدماتی، 2-متوسطه  و 3-پیشرفته) با آناتومی چهره و بدن، طرز ساخت مواد گريم و چگونگی تغيير شكل اعضاي بدن و چهره آشنا می شوند.

  معرفي رشته آموزشی گویندگی و بیان:

        گویندگی نیز یکی از شاخه های هنر نمایش محسوب می شود. در این رشته هنرجو با مهارت ها و تکنیکهای مختلف گویندگی و اجرای برنامه در رادیو و یا اجرای برنامه های زنده دیگر آشنا می شود.

       آشنایی با متون خبري، ادبي، هنري، تبحر در روان خواني متون نظم و نثر، شيوه هاي گويش و تلفظ حروف، تحلیل موقعيت، تمرین های عملي از جمله مواردی است که هنرجو طی سه ترم آموزشی (1-مقدماتی، 2-متوسطه و 3-پیشرفته)در این رشته می آموزد.

  معرفی رشته آموزشی کارگردانی:    

          هنرجويان اين رشته با سبك و شيوه هاي كارگردانان مهم دنيا آشنا مي شوند و ضمن مطالعه آثار آنان، ذهنيت و عمل خلاقانه كارگرداني را مي آموزند همچنين با نحوه بازي و بازيگري و نيز با سبك و شيوه هاي اجرا آشنا مي شوند. از ديگر مواردي كه در اين رشته طی سه ترم آموزشی(1-مقدماتی، 2-متوسطه و 3-پیشرفته) تعلیم داده مي شود عبارتند از:

1-     آشنايي با چگونگي انتخاب نمايشنامه و تفسير و تعبير آن و انتخاب بازيگر و تقسيم نقش

2-     آشنايي با نمايشنامه نويسي و بررسي قالب هاي آن

3-     شناخت اصولي كارگرداني نمايش

           در قديم  کارگردان  تنها مراقب  بود که  "وحدت  نمايش " حفظ  شود اما امروزه  کارگردان  مسووليت  "معني "  بخشیدن به نمایش  را نيز بر عهده  دارد. کار هنري  کارگردان را مي توان  به دو مرحله تقسيم  کرد. نخستين  بخش  تهيه  و تدارک  و مشتمل  بر انتخاب  متن ، تجزيه  و تحليل  آن  و انتخاب  بازيگر است  و بخش  دوم  کار عملي  با بازيگران;  يعني  فرآيند تمرين  مي باشد.

            مباحث زیر در دوره آموزشی کارگردانی مورد توجه قرار می گیرد:

             (تصور خلاق، سلسله مباحث کارگردانی از دیدگاه ریاضی، انتقال ذهنی، شباهت های زبان، از تصویر به نشانه، چگونگی کنار زدن توالی مکانی و تداوم زمانی، الگوی دراماتیک بیان، حرکت، میزانسن برای یک نفر، میزانسن برای گفتگوی دو نفره، میزانسن و اصل مثلث و....)

  معرفی رشته آموزشی طراحی صحنه و دکور:    

        هنرجویان این رشته در طی دوره آموزشی با هنر نمایش و صحنه آرایی آشنا می گردند و با استفاده از زبان ترسیم فنی به معرفی خطوط فنی نمایش و زوایا و جزئیات آن که همان طراحی صحنه است می پردازند. هنرجویان این رشته طی چهار ترم آموزشی (1-مقدماتی، 2-متوسطه، 3-پیشرفته و 4-عالی) به لحاظ علمی و تئوری با چگونگی خلق معماری صحنه، طراحی، نقاشی، شناخت رنگ و شخصیت، نقشه کشی، پرسپکتیو، ایجاد و خلق فضاهای سنتی و مدرن – شناخت مواد و مصالح، طراحی لباس و .... آشنا خواهند شد .

       طراح صحنه علاوه بر استفاده موثر و بهینه از امکانات و تجهیزات موجود صحنه و تالار نمایش می بایست با تحلیل درست متن نمایش نسبت به هماهنگ کردن طراحی و اجزاء صحنه، با موضوعات مرتبط با کارگردانی و بازیگری نیز بپردازد.

       بهره گیری خلاقانه از دیگر امکانات صحنه، همچون نور – رنگ -  صدا – لباس و  گریم از دیگر وظایف طراح صحنه می باشد و در واقع خلاقیت ذهنی او می باید در خدمت طراحی قرار گیرد.

       یک طراح صحنه پس از کسب مهارت های لازم می تواند در پروژه های مختلف نمایشی – سینمایی -  نمایشگاهی – ساختمانی و معماری داخلی به فعالیت بپردازد.

  معرفی رشته آموزشی نمایش عروسکی:    

          نمايش عروسکي يکي از قديمي ترين شيوه هاي نمايش است که در ادوار گذشته هنگامي که ظاهرا سرگرمي هاي کمي وجود داشت، جوانان و پيران از هر طبقه اجتماعي شيفته آن بودند.

          عروسک ها بي جان هستند، اما نمايش عروسکي نزديک تر از هر شکل نمايشي با تماشاگر رابطه برقرار مي کند و عروسک گردان با مهارت بسيار، نظريات اخلاقي، سياسي و اجتماعي خود را از طريق نمايش بازگو مي کند. در حال  حاضر نمايش  عروسکي  رونق  گذشته  را ندارد و در بسياري  از کشورها تنها شيوه اي  از تئاتر  کودک و نوجوان  قلمداد مي شود. حتي  اگر ما نيز آن را شيوه اي از تئاتر کودک و نوجوان قلمداد کنيم، بايد براي  پاسخگويي  به  خيل  عظيم  کودکان  و نوجوانان  کشورمان  به  آموزش  اين  شيوه  از نمايش  بپردازيم.

          هنرجویان این رشته طی چهار ترم آموزشی (1-مقدماتی، 2-متوسطه، 3-پیشرفته و 4-عالی) ضمن آشنايي با ساخت و کار انواع عروسک ها از جمله عروسک نخي، ميله اي، دستکشي، سايه اي و .... با شیوه های نمایشنامه نویسی، طراحی صحنه، کارگردانی ،بازیگری، بازیگردانی و فنون بیان و صدا در این رشته آشنا می شوند و مهارت هاي لازم را کسب می کنند.

  معرفی رشته آموزشی نمایش های ایرانی (شبیه خوانی، نقالی، پرده خوانی و تخته حوضی):    

      در دوره آموزشی نمایش ایرانی ابتدا به مبانی (چرایی) و سپس به چگونگی نمایش های ایرانی که شامل ادبیات، کارگردانی، صحنه، لباس، موسیقی و... پرداخته می شود.

      شبیه خوانی یا تعزيه خواني، عبارت از مجسم کردن و نمايش دادن شهادت جانسوز حضرت امام حسین(ع)، و ياران آن بزرگوار يا يکي از حوادث مربوط به واقعه کربلا  می باشد. تعزيه و شبيه خواني  در ايران ريشه قديمي دارد. شبيه خواني ناطق در دوره ناصرالدين شاه در ايران رونقي بسزا يافت و شبيه خوان هاي زبردستي پيدا شدند.

واژه‌هاي تعزيه

به قدمت اين هنر نمايشي اصطلاحات و واژه وجود دارد.

موالف خوان؛ اصطلاحي براي بازيگر تعزيه كه شبيه موافقان و خاندان پيامبر را در مي‌آورد. عمل اين شخص را موالف خواني مي‌گويند.

مخالف خوان؛ اصطلاحي براي تعزيه خواني كه شبيه مخالف خاندان و پيروان پيامبر(ص) را در مي‌آورد. به كار اين شبيه، مخالف خواني مي‌گويند.

مظلوم خوان؛ اصطلاحي براي شخصي كه در تعزيه شبيه يكي از خاندان امام حسين(ع) را بازي مي‌كند.

ابوالفضل خوان؛ نسخه خوان تعزيه كه نقش حضرت ابوالفضل(ع) را بازي مي‌كرد. به بازيگران اين نقش، عباس خوان هم گفته مي‌شد.

اسباب مجلس؛ وسيله‌هاي ضروري كه به هر شكل براي اجراي يك تعزيه به كار مي‌رفت يا در صحنه تعزيه گذاشته مي‌شد.

اشقيا؛ در تعزيه، به‌طور اخص به دشمنان امام حسين(ع) و به‌طور كلي به كساني گفته مي‌شد كه مخالف پيامبر يا امامان و خاندان آنها بودند.

اشقيا خوان؛ كساني كه شبيه اشقيا را درتعزيه، در مي‌آوردند و نسخه آنها در دست داشتند.

امام خوان؛ نسخه خوان تعزيه كه نقش امام حسين(ع) يا شبيه امامان ديگر را بازي مي‌كرد.
انبيا خوان؛ كسي كه در تعزيه نسخه انبيا را مي‌خواند.

بچه خوان؛ جوانان يا كودكان كم سالي كه نقش كودكان همراه امام حسين(ع) را در تعزيه به‌عهده داشتند.

تختگاه؛ تختگاه صحنه بازي و اجراي تعزيه بود. اين محل بيشتر در محوطه باز مسجدها و تكيه‌ها(حسينيه‌ها) به شكل گرد يا چهارگوش ساخته مي‌شد. ارتفاع تختگاه حدود نيم ذرع بود. برگرد همين محل بود كه سواران تاخت مي‌زدند يا بازيگران بازي مي‌كردند. محوطه تختگاه محل نشستن تماشاگران بود.

تعزيه؛ مجموعه‌اي از نمايش‌هاي مذهبي كه مبتني بر مصيبت‌هايي است كه بر خاندان پيامبر اسلام وارد شده است.

تعزيه گردان؛ عنوان كسي كه تعزيه زير نظر او برگزار مي‌شود.
تعزيه گردان نسخه‌هاي تعزيه را تنظيم و جامه و وظيفه‌هاي هر شبيه را معين مي‌كند. تنظيم صحنه، توزيع نقش‌ها و نسخه‌ها با او است. دستگاه‌هاي موسيقي را مي‌داند و گاهي نقشي را خودش بازي مي‌كند و سرانجام اين تعزيه گردان است كه هنگام اجراي تعزيه، با اشاره دست و عصا دستورهاي لازم را به شبيه‌خوان‌ها و دسته موسيقي مي‌دهد. معين‌البكا، ناظم‌البكا و شبيه‌گردان عنوان‌هاي ديگر تعزيه‌گردان است.

تعزيه نامه؛ متن يك تعزيه كه تعزيه‌گردان تهيه يا جمع‌آوري مي‌كند و پيش از آغاز تعزيه به شبيه خوان‌ها مي‌دهد.

حديث كردن؛ حديث كردن عبارت از خلاصه داستاني است كه تعزيه گردان پيش از آغاز تعزيه شرح مي‌دهد تا حاضران آماده تماشاي تعزيه بشوند و در پايان حديث هم براي حاضران طلب خير مي‌كند. حديث كردن جزء نسخه تعزيه نيست.

حر خوان؛ شبيه يا نسخه‌خوان تعزيه كه نقش موافق‌ها و به‌ويژه حر را بازي مي‌كند.

زن خوان؛ اصطلاحي براي پسران جواني كه صداي زير دارند و در تعزيه، شبيه زنان را در مي‌آورند.

زينب خوان؛ اصطلاحي براي پسر جواني است كه صداي زير دارد و شبيه حضرت زينب(ع) را در تعزيه در مي‌آورد.

شبيه؛ اصطلاحي براي شخص بازيگر در تعزيه. اگر اين شخص در نقش ويژه‌اي تسلط داشته باشد به نام شبيه خوانده مي‌شود؛ مانند شبيه حر، شبيه شمر، شبيه ابوالفضل و... كه به‌طور معمول به آنها حر خوان، شمر خوان، ابوالفضل خوان و ... مي‌گويند.

شبيه خوان؛ اصطلاحي براي تعزيه خوان يا بازيگر تعزيه.

شمر خوان؛ اصطلاحي براي بازيگران تعزيه كه نقش اشقيا و به‌ويژه شمر را بازي مي‌كنند.

شهادت خواني؛ صحنه‌اي از تعزيه است كه يك موالف خوان، پيش از رهسپار شدن به جنگ، با آگاهي از شهادت، وصيت‌هايش را مي‌كند و سفارش‌هايش را شرح مي‌دهد.

عباس خوان؛ اصطلاحي براي بازيگر تعزيه كه بين موالف خوان‌ها، به‌ويژه نقش حضرت عباس(ع) را بازي مي‌كند. اصطلاح ديگري براي همين بازيگر ابوالفضل خوان است.

علي اكبر خوان؛ اصطلاحي براي بازيگر تعزيه كه نقش حضرت علي اكبر(ع) و يا جوانان همسال ايشان را بازي مي‌كند.

قاسم خوان؛ اصطلاحي براي شبيه خوان تعزيه كه شبيه حضرت قاسم فرزند امام حسن(ع) و يا جوانان همسالشان را در مي‌آورند.

مجلس؛ اصطلاحي براي رويداد كاملي كه در يك تعزيه مي‌گذرد.

مقتل نويس؛ اصطلاحي است كه براي نويسنده يا گوينده تعزيه نامه به كار مي‌رود. تعزيه نويس اصطلاح ديگري است به همين معني.

نسخه؛ يك اصطلاح براي دست نوشته‌اي كه گفته‌هاي يك نقش در آن نوشته شده است. نسخه را شبيه يا نسخه خوان در اجراي يك نقش در دست مي‌گيرد و براي دريافتن نقش به آن مراجعه مي‌كند. دردست هريك از شبيه‌ها يك نسخه است. شبيه به‌طور معمول گفته‌هاي نقش را از روي نسخه مي‌خواند. به همين سبب به شبيه، نسخه خوان هم مي‌گويند. تعزيه نامه، اصطلاح ديگري براي نسخه است.

نعش؛ اصطلاحي براي كسي كه در تعزيه نقش بي‌اهميت و بي‌سخني را برعهده دارد، يا براي مدت كوتاهي ظاهر مي‌شود و دوباره كنار مي‌رود. بنابراين نعش نسخه‌اي براي خواندن در دست ندارد.

واقعه؛ اصطلاحي براي ماجراي اصلي يك تعزيه. واقعه به‌طور اخص شامل مصيبت و شهادت خاندان پيامبر مي‌شود.

يزيد خوان؛ اصطلاحي براي بازيگر تعزيه كه نقش اشقيا و به‌ويژه يزيد را بازي مي‌كند.
منبع: كتاب نمايش، خسرو شهرياري، انتشارات امير كبير، 1365

          نقالی را می توان به دو دوره پیش از اسلام و بعد از آن تقسیم کرد. از نخستین موارد مکتوب اشاره به نقالی، منسوب به گزنفون، تاریخ نگار یونانی سده پنجم پیش از میلاد است که از رواج تصنیف خوانی و قصه گویی در ایران دوره هخامنشیان می نویسد. نقالی به سبک‌های متفاوت از جمله : خراسانی، اصفهانی و آذربایجانی اجرا می شود. به طور مثال: در پهنه خراسان بزرگ بیش از 100 داستان برای نقالی وجود دارد که بعضی از آنها در کشورهای افغانستان، پاکستان، ترکمنستان، آذربایجان و قزاقستان نیز هم اکنون رواج دارد.

          پرده خوانی که با نام های پرده داری، پرده برداری و شمایل گردانی نیز معروف است، نوعی نقالی همراه با تصویر است. یعنی گوینده حین تعریف داستان صحنه هایی از آن را هم که به شیوه خاصی ترسیم شده اند، نمایش می دهد. پرده خوانی ترکیبی از "قوالی" ( نقالی همراه با ساز و آواز) و نقاشی مردمی است. پرده، پارچه کرباسی است منقش با حوادث داستان که غالبا مربوط به شاهنامه یا رویدادهای مذهبی ای چون واقعه کربلا می شود.

          تخته حوضی به صورت سنتی زبان توده ی مردم درد کشیده و ظلم دیده ‏را دارد که برای برقراری عدالت تلاش می کند. هرگاه یک ‏ستمگر ظلم هایی به قشرهای مختلف مردم روا می دارد این سیاه است که مانع اش می شود،  افشایش می کند و او را به مضحکه می کشد و زبان گویای مردم می شود.