قدم هایم را تندتر می کردم، هوای سرد بر گونه هایم تند می زید. سردی هوا  را  در دست هایم احساس می کردم. فضای سبز میدان آزادی و چمن های کز کرده در زیر برج و تابلوی قرمز رنگ خوشید کاروان از دور نمایان بود.

      بالاخره از پله های سنگی و سپس پله های سالن پائین رفتم، نمایش بعد از مدتی شروع شد؛ از جایی که به نمایش نگاه می کردم پیرمردی استخوانی، اما پر انرژی با حرکاتی نرم و حساب شده در صحنه اول حضور پیدا کرد و سپس در صحنه دوم، که حضور شاگردش در دیر است آنگاه در مقابله با سه تن از کسانی که رأس ابی عبدالله (ع) را همراه دارند روبرو می شود. صحنه ای نفس گیر پر از تنش و درگیری و بازی حسی فراوان و طاقت فرسا که هر بازیگر توانایی را از پای می اندازد، ما و آنگاه روبرو شدن شخصیت راهب با صندوق حامل رأس ثارالله که به حق صحنه ای سخت، حسی و جان فرسا، مهم و ارزشمند و پر دیالوگ به لحاظ ارتباط با تماشاچی بوده و شالوده نمایش و یکی از کلیدهای مهم برای پل زدن به اطلاعات دینی تماشاچیان است را این بازیگر خستگی ناپذیر، با موفقیت به سرانجام درست زیبا و احساس برانگیز می رساند. او چنان ارتباط قوی و زیبایی با مخاطب برقرار می کند که تصورش خیلی ساده نیست و این کار از کمتر بازیگری برمی آید، اما از این بازیگری ریز اندام و لاغر، اما توانا و با تجربه در بیان دیالوگ ها به درستی و به زیبائی به همراه حرکات مناسب و ارتباط تمام عیار با مخاطب و بازیگران دیگر کارش را به سرانجام می رساند. بازیگری که سال هاست در صحنه حضور دارد. او همیشه با چهره ها و نقش های منفی در سریال ها جلوه کرده و این نقش که نقشی سخت، مثبت و مملو از انرژی است را به خوبی بر تارک بازیگری ایران و پرونده بازیگری اش به حق به ثبت رسانده، اشک هایش همیشه در این نقش جدی و واقعی است؛ آن هم برای سروری که سالار شهیدان است.

      طی این 34 سال آشنایی همیشه دلم می خواست تا یادداشتی در فراخور این مرد برای بازیش در این نقش بنویسم، اما پس از 22 سال گذشتن از اجرای نمایش "خورشیدکاروان" و 11 سال بازی در این نقش، که به راستی از پس آن بر آمده، این اتفاق افتاد. امیدوارم سال های سال من افتخار خدمت گذاری به ابی عبدالله (ع) را داشته باشم و از حضور شایسته این بازیگر، یعنی انوشیروان ارجمند، بهره بگیرم.

محمود فرهنگ

زمستان 1391

منبع : سایت ایران تئاتر – 11 دیماه 1391