به خودمان آمده بودیم و همت و غیرتی دست و پا کرده بودیم و دفتری و دستکی و هرچه داشتیم رو کردیم که آموزشگاه بازیگری راه بیاندازیم ... از این پرسیدیم و از آن پرسیدیم و گشتیم و گشتیم تا از اهل فن دستمان به نوربخش رسید که در زمینه مدیریت آموزشگاه حرفی برای گفتن داشت. آمد و از مدیریت برایمان گفت و جلسه گذاشت و دعوت کرد و برنامه هایمان را گرفت و در نهایت فهمید که همه اینها جمع می شود در مدیریت نسکافه و اگر همه باشد و نسکافه نباشد ، چیزی داریم که جبران ناپذیر است و در نهایت مدیریت نسکافه و بیسکویت اداره آموزشگاه فرهنگی هنری فدک را به عهده گرفت.

     ترم اول چهار پنج شاگرد هم غنیمیت بود و به لحاظ آمار از آموزشگاه های زبانزد جلوتر بودیم و ترم دوم هشت نه نفر دشت کردیم و ترم سوم، نسکافه خودی نشان داد و آموزشگاه با اقتدار به هنرجو می گفت جا نداریم و افتخارمان همین بود که آموزشگاهی داریم که جا ندارد و هنرجو را تا ترم بعد در آب نمک می خواباند .... اما انگار این وسط هر چه پول بود رفته بود پای نسکافه ها و خرج آموزشگاه با برجش نمی خواند، خرج نسکافه ها بالا رفته بود و مدیریت نسکافه دیگر جواب نمی داد و نوربخش مجبور شد بگوید که مشغله اش سنگین شده و باید برود و باز هم آموزشگاه افتاد روی کاکل آچار فرانسه فدک...